معنی چاره گر در لغت نامه دهخدا

صاحب تدبیر. مدبر. آنکه در کارها تدبیر و تأمل کند. کسی که بحیلت و تدبیر و تفکر کارها را بسامان رساند: صیرفی، مرد محتال و چاره گر و تصرف کننده در کارها. (منتهی الارب) :، که دانست کاین چاره گر مرد سند، سپاه آرد از چین و سقلاب و هند.، فردوسی.، شوم زو بپرسم بگوید مگر، ز چاره چه کرده ست آن چاره گر.، فردوسی.، سر ماهرا کار شد ساخته، وز آن چاره گر گشت پرداخته.، فردوسی.، زن چاره گر زود بردش نماز، چنین گفت کای شاه گردنفراز.، فردوسی.، چنین گفت با چاره گر کدخدای، کزو آرزوها نیاید بجای.، فردوسی.، بدادش بدان دایۀ چاره گر، یکی دست جامه بدان مژده بر.، فردوسی.، که او پیل جنگی و چاره گر است، فراوان بگرد اندرش لشکر است.، فردوسی.، از ایران بیامد یکی چاره گر، بفرمان دادار بسته کمر.، فردوسی.، ز درگه یکی چاره گر برگزید، سخنگوی و دانا چنان چون سزید.، فردوسی.، کردار بود چاره گر کار بزرگان، کردار چنین باشد و او عاشق کردار.، فرخی.، وگر ایدون به بن انجامدمان نقل و نبید، چارۀ هر دو بسازیم که ما چاره گریم.، منوچهری.، که داند گفت چون بد شادی ویس، زمرد چاره گر آزادی ویس.، فخرالدین اسعد (ویس و رامین)، در همه کاری آن هنرپیشه، چاره گر بود و چابک اندیشه.، نظامی.، نجات آخرت را چاره گر باش، در این منزل ز رفتن باخبر باش.، نظامی.،، معالج. علاج کننده. آنکه علاج بیماری ودرمان درد کند. کسی که ناتوانان و دردمندان را علاج کند و بفریاد رسد:، سپهبد سوی آسمان کرد سر، که ای دادگر داور چاره گر.، فردوسی.، ترا دیدم اندر جهان چاره گر، تو بندی بفریاد هر کس کمر.، فردوسی.، بدین کار اگر تو نبندی کمر، نبینم به گیتی دگر چاره گر.، فردوسی.، نیامد ز بیژن به ایران خبر، نیایش نخواهدبدن چاره گر.، فردوسی.، بنزدیک خاتون شد آن چاره گر، تبه دید بیمار او را جگر.، فردوسی.، ره آموز و روزی ده و چاره گر، بوداین شه بی پدر را پدر.، اسدی.، چنین گفت چون مدت آمد بسر، نشاید شدن مرگ را چاره گر.، نظامی.، مونس غمخواره غم دی بود، چاره گر می زده هم می بود.، نظامی.، یار اگر چاره گر عاشق بیچاره شود، کی از این غم سر خود گیردو آواره شود، کمال خجندی (از آنندراج).، بیمار بی طبیب چو چشم توام، که نیست، آن قوتم که منت هر چاره گر کشم.، ابوطالب کلیم (از آنندراج).، بکار خویش طبیب ار نبی است حیران است، مسیح چاره گر درد حمل مریم نیست.، محسن تأثیر (ازآنندراج).،، محیل. حیله گر. مکار. فسونگر. نیرنگ باز. فریبکار:، نهانی ز سودابۀ چاره گر، همی بود پیچان و خسته جگر.، فردوسی.، سخن چین و بیدانش و چاره گر، نباید که یابند پیشت گذر.، فردوسی.، ز ما ایمنی خواه و چاره مساز، که بر چاره گر کار گردد دراز.، فردوسی.، همیزد بر او تیغ تا پاره گشت، چنان چاره گرمرغ بیچاره گشت.، فردوسی.، بداندیش گردد پدر بر پسر، پسر همچنین بر پدر چاره گر.، فردوسی.، زن چاره گر بستد آن نامه را، شنیدآن سخنهای خودکامه را.، فردوسی.، به گه معرکه ار شیر بود دشمن تو، همچو روباه شود چاره گر و حیلت کوش.، سوزنی.، اگر شوی به دها حیله ور تر از دراج، و گر شوی به ذکا چاره گرتر از روباه.، عبدالواسع جبلی.، شاه چون دید پیچ پیچی او، چاره گر شد ز بد بسیچی او.، نظامی.، زین چاره گران بادپیمای، در کار فلک کرا رسدپای.، نظامی.، دورنگی در اندیشه تاب آورد، سر چاره گر زیر خواب آورد.، نظامی.، من بیچاره می نیارم گفت، آنچه زین چرخ چاره گر دارم.، اسماعیل باخرزی.، زلفت هزار دل بیکی تار مو ببست، راه هزار چاره گر از چار سو ببست.، حافظ

معنی چاره گر در فرهنگ واژه مترادف متضاد

صفت چاره جو، چاره ساز، علاج بخش، چاره پرداز

معنی چاره گر - جستجوی لغت در جدول جو

چاره گر

لغت نامه دهخدا

چاره گر

فرهنگ واژه مترادف متضاد

چهره گل

(دخترانه)

آنکه چهره ای زیبا چون گل دارد

فرهنگ نامهای ایرانی

چارهگری

چاره سازی، تدبیر و تامل، برای مثال به جز مرگ هر مشکلی را که هست / به چارهگری چاره آمد به دست (نظامی۶ - ۱۱۴۵)

فرهنگ فارسی عمید

ارزه گر

کسی که پیشه اش کاهگل مالی یا گچ کاری ساختمان است، گچ کار

فرهنگ فارسی عمید

چامه گو

شاعر، کسی که شعری را با آواز بخواند، آوازخوان، برای مثال هلا چامه پیش آور ای چامه گوی / تو چنگ آور ای دختر ماه روی (فردوسی - ۶/۴۸۰)

فرهنگ فارسی عمید

شانه گر

شانه ساز، شانه تراش، کسی که شانه می سازد

فرهنگ فارسی عمید

کاسه گر

سفالگر، در موسیقی از الحان قدیم ایرانی، برای مثال کاس می و قول کاسه گر خواه / چون کوس بگه فغان برآورد (خاقانی - ۵۰۶)

فرهنگ فارسی عمید

اره گر

کسی که اره می سازد، اره ساز

فرهنگ فارسی عمید

چارهگر

ویژگی کسی که با اندیشه و تدبیر دردی را درمان کند یا کاری را به سامان برساند، چاره ساز، چاره کننده، چاره اندیش، برای مثال زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست / راه هزار چارهگر از چارسو ببست (حافظ - ۸۰)

فرهنگ فارسی عمید

لابه گر

زاری کننده، چاپلوس، متملق

فرهنگ فارسی عمید

چاره گری

(رَ / رِ گَ)

تدبیر. تأمل و تفکر. مصلحت اندیشی:
چو دیدند شاهی چنان چاره ساز
بچاره گری در گشادند باز.
نظامی.
بگو هرچه داری که فرمان کنم
بچاره گری با توپیمان کنم.
نظامی.
، معالجه. مداوا. درمان و علاج خواهی. درمان طلبی:
بجز مرگ هر مشکلی را که هست
بچاره گری چاره آمد بدست.
نظامی.
تا مادر مشفقش نوازد
در چاره گریش چاره سازد.
نظامی.
بچاره گری چون ندارم توان
کنم نوحه برزاد سرو جوان.
نظامی.
، حیله گری. نیرنگ بازی. فسونگری. جادوگری. تردستی. احتیال:
ای بزفتی علم بگرد جهان
برنگردم ز تو مگر بمری
گرچه سختی چو نخکله مغزت
جمله بیرون کنم به چاره گری.
لبیبی.
در نام سلیم عامری بود
در چاره گری چو سامری بود.
نظامی.
و آنهمه دعویت بچاره گری
با دد و دیوو آدمی و پری.
نظامی